Route: aanrader én afrader naar Zuidoost-Europa

Nils reist regelmatig naar Zuidoost-Europa met bus en trein. Hij ontdekte de beste én slechtste manier om van en naar Pristina in Kosovo te reizen.

Eerste traject: Amsterdam – Berlijn

“We namen vanuit Amsterdam de nachttrein naar Berlijn, met een overstap in Arnhem en een overstap in Oberhausen, vlak over de Nederlandse grens. We hadden geen slaapcoupé, maar de trein was rustig en wat slapen ging prima. Ik heb daar nooit zoveel moeite mee. In de vroege ochtend bereikten we Berlin Hauptbahnhof. Omdat we anderhalf uur de tijd hadden voor onze volgende trein vertrok, zijn we vanuit het station even naar het Rijksdaggebouw en de Brandenburger Tor gelopen. Dat is heel dichtbij en prachtig om even te zien in de ochtendzon.”

Tweede traject: Berlijn – Praag

“Vanuit Berlijn is het nog maar een uur of vier met de trein naar Praag. Mooi uitzicht op heuvels en berglandschappen. In Praag verbleven we één nacht en hebben we de stad verkend.”

Derde traject: Praag – Belgrado

“We hadden via Eurolines een rechtstreekse bus geboekt van Praag naar Belgrado, een rit van ongeveer tien uur. Dat is meer dan ik gewend ben, maar ik vond de afstand goed te doen – als je genoeg podcasts bij je hebt! De bus was comfortabel, zelfs met mijn lengte van 1,93 meter. Alleen het toilet werkte niet, wat wel vaker voor schijnt te komen in dit soort bussen. Ongeveer elke twee uur was er een stop bij een tankstation. Goed om even naar het toilet te kunnen, maar er was geen gelegenheid om snacks te kunnen kopen of zoiets. Het waren ook geen inspirerende plekken, praktische stops, meer niet. Bij de buitengrens met de EU, tussen Hongarije en Servië, werden de paspoorten van de passagiers ingenomen en gecontroleerd. Dat duurde een halfuur, daarna kregen we ze weer terug en konden we verder. Een soepele grensovergang. In Belgrado zijn we twee nachten gebleven om de stad te verkennen en vrienden die er wonen te ontmoeten. Ik was er al eens eerder geweest en vind het een leuke bestemming. De architectuur is heel afwisselend: van orthodoxe kerken tot statige gebouwen van rond 1900 en communistische flats. Allemaal op hun eigen manier mooi.”

Vierde traject: Belgrado – Pristina

“Voor het laatste traject naar onze eindbestemming hadden we weer een bus geboekt. Deze rit duurde maar vijf uur, door een prachtig natuurlandschap. We reden via Servië naar Kosovo. Servië erkent Kosovo niet als onafhankelijk land, dus het was even afwachten hoe de grensovergang zou zijn. Maar er waren helemaal geen problemen. Pristina is een leuke, kleine stad met een ratjetoe aan huizen in aanbouw. Ik was er al eens eerder geweest, omdat ik hier een taalcursus Albanees heb gevolgd. Nu was ik er ook vanwege een taalcongres. Maar ook voor toeristen is er genoeg te zien en te beleven. Alles is te belopen, dus als je op je gemak een wat onbekendere Europese bestemming wilt verkennen, is dit een goede keuze. Met wat Engels of Duits kun je je er prima redden.”

Terugreis: Pristina – Dortmund

“Omdat een groot deel van de Kosovaarse bevolking in Duitsland of Frankrijk werkt, zijn er veel buslijnen beschikbaar naar die landen. We wilden de route terug zoveel mogelijk in één keer afleggen en vonden een bus die rechtstreeks naar Dortmund ging. Van tevoren had ik contact opgenomen met het betreffende busbedrijf, Barileva Tourist. Zij raadden aan om gewoon langs te komen als ik eenmaal in Pristina was. Enkele dagen voor de terugreis boekte ik ter plekke een ticket. Dat was allemaal prima in orde, en de bus vertrok op tijd, om half zeven ’s morgens. Ongeveer 24 uur later zouden we in Dortmund zijn, waar ik in de namiddag een bus naar Amsterdam had geboekt. De eerste tegenslag was domme pech: er was iets met de motor, waardoor de bus enkele uren stilstond. Daarna was het genieten: de bus nam kleinere, provinciale wegen dwars door het prachtige Servische landschap. Ik had er vertrouwen in dat alles goed zou komen. Maar de grensovergang van Servië naar Hongarije bleek een schandelijke toestand. Maar liefst zeven uur hebben we daar staan wachten – de bussen in de rij voor ons schoten nauwelijks op en het leek er sterk op dat de grenswachters soms gewoon helemaal niets deden. Barileva Tourist is een plaatselijk busbedrijf, dat in een andere rij stond dan de EU-busbedrijven. De EU-rij ging duidelijk sneller dan de onze. Die grensovergang ligt in niemandsland, een veldje zonder mogelijkheden om iets te kopen of te doen. Rond middernacht konden we eindelijk verder. Vanaf dat moment stopte de bus ongeveer elke 2,5 uur voor een plaspauze, op plekken waar verder niets te doen was. Hij bleek ook een alternatieve route te rijden; blijkbaar hadden verschillende busreizigers aangegeven waar ze uit wilden stappen. Ook dat zorgde voor vertraging. We maakten ons zorgen over onze overstap in Dortmund – en terecht, want ook al hadden we enkele uren overstaptijd, die bus misten we ruim. Pas rond elf uur ’s avonds kwamen we op onze eindbestemming aan. Door een sprintje te trekken naar het station konden we nog net een laatste trein naar Nederland pakken: naar Wageningen, waar we konden crashen bij een vriend. Pas de volgende dag kwam ik weer thuis in Amsterdam.”

“Die busreis was natuurlijk flinke misère, maar naderhand kijk ik er wel oké op terug, omdat het een enorm avontuur was. Maar ik kan het natuurlijk niemand aanraden. De heenreis echter, opgedeeld in verschillende etappes, zou ik iedereen aanbevelen. Vanuit Praag en Belgrado gaan directe buslijnen naar verschillende Zuidoost-Europese bestemmingen.”

Reizigersprofiel

Reiziger: Nils (27), student
Reisgezelschap: meestal met vrienden
Budget: klein
Favoriete bestemming: Zuidoost-Europa
Favoriete vervoer: trein
Houdt onderweg van: avontuur en vrijheid